Słabość do Antoniego

W PiS nie ma drugiego polityka, któremu tyle uchodziłoby na sucho. To się nie zmieni, bo Jarosław Kaczyński i Antoni Macierewicz wzajemnie trzymają się w szachu

Michał Krzymowski

Współpracownik pre­zesa PiS: - To nie jest prosta rela­cja podległości. Jarosław często po­wtarza, że Antoni uznaje jego przewod­nictwo w partii, ale wciąż patrzy na niego jak na młodszego kolegę z podziemia, który biegał po mieście z bibułą.

   Znajomy Macierewicza: - Antoni kie­dyś mi powiedział, że na dziś jego pomysł na prawicę przegrał, a Jarosława wygrał. Na dziś.

PREZES SIĘ MITYGUJE

Sala sejmowa, chwilę po głosowaniach. Antoni Macierewicz schodzi do ławy zajmowanej przez prezesa PiS. Kaczyński przerywa rozmowę z innym posłem, ale nie podaje ministrowi ręki. Zamiast tego udziela mu reprymendy. - Siedziałem za prezesem i widziałem, jak z twarzy Macierewicza w jednej chwi­li znika uśmiech. Nawet się nie odezwał, tylko stał i słuchał. Sądzę, że Jarosław go zrugał za sprawę Misiewicza - mówi jeden z posłów.

   Bartłomiej Misiewicz od kilkuna­stu tygodni pojawia się w mediach jako symbol kolesiostwa i arogancji rządów PiS. 26-latekbez skończonych studiów, którego jedynym pozapolitycznym do­świadczeniem zawodowym była pra­ca w podwarszawskiej aptece Aronia, zrobił przy Antonim Macierewiczu oszałamiającą karierę.

   W ciągu 10 miesięcy został rzeczni­kiem prasowym MON, objął kierowniczą posadę w gabinecie politycznym mini­stra i otrzymał Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju. Od Żandarmerii Wojskowej dostał oficera ochrony oraz czarne bmw do podróży po Polsce. A na początku września objął posadę w ra­dzie nadzorczej Polskiej Grupy Zbroje­niowej. Żeby tam trafić, spółka musiała zmienić statut, usuwając z niego wymóg wyższego wykształcenia.

   - Prezes był na to wściekły. Polecił pani premier zdyscyplinowanie Macie­rewicza, ale minister nic sobie z tego nie robił. Wreszcie po tekście „Newsweeka” sam wezwał Antoniego i nakazał mu za­kończenie tego żenującego spektaklu opowiada człowiek z Nowogrodzkiej.

   Chodzi o tekst, w którym opisaliśmy, jak współpracownik ministra namawiał bełchatowskich radnych Platformy do zmiany barw i zawarcia koalicji z PiS. Sugerował, że w zamian zapewni im za­trudnienie w państwowej spółce. Po pub­likacji artykułu Misiewicz sam wystąpił o zawieszenie go w funkcjach pełnionych w MON i zrezygnował z członkostwa we władzach PGZ.

   Nie minęło jednak kilka tygodni ponownie objawił się w ministerstwie: tym razem jako specjalista do spraw „dezinformacji medialnych wymie­rzonych w bezpieczeństwo państwa”, prowadzący odprawy dla oficerów. Przy­wrócono go kilka dni po tym, jak Kaczyń­ski w wywiadzie dla Onetu stwierdził, że kariera „nieszczęsnego Misiewicza” „nie powinna była się zdarzyć”.

   Co działo się tymczasem z byłym rzecz­nikiem MON? Jak rozumieć to, że był za­wieszony? Czy cały czas miał umowę o pracę? Pobierał wynagrodzenie czynie?

   Biuro prasowe ministerstwa, do któ­rego wysłaliśmy w tej sprawie pytania, milczy. - Z tego, co wiem, to Bartek zro­bił sobie nieplanowane wakacje. Wyko­rzystał zamieszanie i wyjechał odpocząć.

Czy zabiegał o powrót do pracy? Nie są­dzę. Dla wszystkich było jasne, że po urlopie będzie mógł wrócić do minister­stwa - twierdzi znajomy Misiewicza.

   Człowiek z Nowogrodzkiej: - Przywró­cenie Misiewicza po wywiadzie Kaczyń­skiego wyglądało jak rzucenie rękawicy prezesowi. Ale Macierewicz musiał ja­koś załagodzić sytuację, bo gdy kilka dni później spotkałem się z Jarosławem, nie widziałem u niego złości. Wręcz prze­ciwnie, chwalił Antoniego.

   Nowa atmosfera wokół Misiewi­cza niemal natychmiast udzieliła się bywalcom partyjnej siedziby PiS. W jego obronie niespodziewanie wystą­pił w „Rzeczpospolitej” wicemarszałek Senatu Adam Bielan, apelując, by „nie zaszczuwać tego młodego człowieka”, który przecież „zna się na świecie me­diów” i „jest przygotowany do swoich obowiązków”. Po kilku dniach publicz­nie zmitygował się też sam Kaczyński.

Biedny młody człowiek. Stał się sym­bolem czegoś, czego nie powinien być symbolem - stwierdził prezes PiS w wy­wiadzie dla TVP Olsztyn.

POZIOM PIASKOWNICY

W całym rządzie Beaty Szydło nie ma drugiego polityka, który przyspa­rzałby Prawu i Sprawiedliwości tyle problemów co Antoni Macierewicz. Ale nie ma też drugiego polityka, które­mu wszystko uchodziłoby na sucho.

   Pięć miesięcy temu szef MON rozsy­ła do jednostek polecenie odczytywania tak zwanego apelu smoleńskiego pod­czas wszystkich uroczystości z udziałem asysty wojskowej. Pomysłowi sprzeciwią się między innymi powstańcy warszaw­scy i kombatanci z pomorskiego oddzia­łu Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Skrytykuje go też Marta Ka­czyńska - córka nieżyjącego prezydenta.

- Jarosław odbył w tej sprawie rozmowę z Macierewiczem, który przekonał go, że apele przynoszą więcej korzyści niż strat Że jest z nimi tak jak z pogrzebem na Wawelu: pokrzyczą, pokrzyczą, ale apel zostanie ludziom w głowach na lata - argumentuje jeden z posłów.

   Inny przykład: Antoni Macierewicz mówi z trybuny sejmowej, że Egipt pota­jemnie, za jednego dolara, sprzedał Ro­sji francuskie okręty typu Mistral - te same, których dostarczenia Moskwie Pa­ryż wcześniej odmówił, m.in. po polskich naciskach. Dopytywany na korytarzu przez dziennikarzy rzuca, że informacje pochodzą z „bardzo dobrego źródła”. Ja­kiego? - Zapewne z tego samego, z które­go ja je miałem, z portalu niezalezna.pl! Czytaliśmy ten sam artykuł - śmieje się jeden z posłów.

   Rewelacje ministra dementują Mos­kwa i Kair, tekst niebawem znika też ze strony polskiego portalu. Mimo to w PiS próżno szukać polityków, którzy skry­tykowaliby szefa MON. W jego obronie najdalej posuwa się minister spraw we­wnętrznych Mariusz Błaszczak, który twierdzi, że właśnie swoim wystąpieniem Macierewicz powstrzymał groźną transakcję. - Kto zna Mariusza, wie, że on ni­gdy nie wypowiada się własnym głosem. Mówi tylko wtedy, gdy zna stanowisko prezesa. Kiedy nie ma pewności, po pro­stu nie rozmawia z dziennikarzami. Nie ma takiej możliwości, żeby sam wymyślił g teorię dotyczącą Mistrali. Musiał ją usłyszeć na Nowogrodzkiej - mówi poseł PiS.

   Od wpadki odcina się jedynie Bea­ta Szydło, ale jej reakcja paradoksalnie świadczy o sile Macierewicza, Szefo­wa rządu, która kilka tygodni wcześniej wezwała na dywanik ministra Witol­da Waszczykowskiego za niefortunną wypowiedź o uczestniczkach czarnego protestu, nie dyscyplinuje szefa MON. Jedyne, na co ją stać, to odesłanie dzien­nikarzy do Ministerstwa Obrony.

   Polityk PiS: - Beata nie jest dla Macie­rewicza żadnym partnerem. Zresztą po­dobnie jak prezydent. Dla Antoniego to poziom piaskownicy. Jedyną osobą, z któ­rą Macierewicz się liczy, jest Kaczyński.

KLUB DLA WTAJEMNICZONYCH

Prezes PiS i minister obrony narodo­wej znają się prawie 40 lat. Gdy w 1977 roku Jarosław Kaczyński po raz pierwszy spotyka Antoniego Macierewicza na ze­braniu Komitetu Obrony Robotników, ten ma już za sobą jedną odsiadkę i nie­mal 10 lat działalności w opozycji. Jesz­cze przed sierpniem 1980 roku Jarosław zbliża się do prawicowego środowiska „Głosu”, któremu przewodzi Maciere­wicz. Podczas jednej z narad z żalem od­krywa, że drugoobiegowy miesięcznik ma swoją radę, o istnieniu której wcześniej nie wiedział. Macierewicz przyznaje mu status stałego współpracownika, dopisu­je go do stopki redakcyjnej, ale Kaczyń­ski widzi, że to hermetyczny krąg, raczej niedostępny dla takich jak on - bez prze­szłości w harcerstwie, bez własnych kon­taktów. W „Alfabecie braci Kaczyńskich” z goryczą nazwie pismo „klubem dla wta­jemniczonych przyjaciół z młodości”, a do Macierewicza będzie mieć żal, że tak późno się do niego odezwał po ucieczce z internowania.

   W III RP role zaczynają się odwracać. Jarosław Kaczyński szybko wyrasta na jednego z liderów prawicy, a Antoni Ma­cierewicz przechodzi przez kolejne par­tie: ZChN, ROP, LPR. O współpracy nie ma jednak mowy. - Prezes często wspo­mina proces inwigilacji prawicy, pod­czas którego zaczęły wychodzić na jaw analizy Urzędu Ochrony Państwa. Jaro­sław był w nich przedstawiany jako typ o zdolnościach przywódczych, a Antoni jako, powiedzmy, „niestabilny”. Kaczyń­ski zawsze się śmiał, że Macierewicz był o tę charakterystykę zazdrosny i cały czas chciał z nim rywalizować - opowia­da współpracownik Kaczyńskiego. Pre­zes PiS jeszcze w 2006 roku w swoim „Alfabecie” przedstawia Macierewicza jako polityka kłótliwego, zbytnio skon­centrowanego na własnych ambicjach.

   Ich relacje na dobre zmieni dopie­ro Smoleńsk. Macierewicz jako główny badacz śmierci prezydenta Lecha Ka­czyńskiego zyskuje bezpośredni dostęp do jego brata. Bodaj jako jedyny polityk PiS ma równie dobre notowania w śro­dowisku Radia Maryja i „Gazety Pol­skiej” (jest ojcem chrzestnym dziecka szefa „GP” Tomasza Sakiewicza). Jego pozycja szybko rośnie w elektoracie na partyjnym dworze.

BOŻE BŁOGOSŁAWIEŃSTWO

- Kaczyński wie, że Macierewicz jest niesterowalny, umie schować go na czas kampanii, ale generalnie ma do niego słabość. Więcej mu wybacza, częściej mu ulega, łatwiej daje się rozma­sować po wpadkach. Dlaczego? Na pewno kluczem są tu zasługi w sprawie Smoleń­ska, ale ważny jest też respekt wyniesiony z podziemia - twierdzi rozmówca z PiS.

   Zresztą od czasu Smoleńska Maciere­wicz właściwie nie daje Kaczyńskiemu powodów do nieufności. Nawet w spra­wach ideologicznych nie zbacza z kursu wytyczonego przez prezesa. Chce płynąć w głównym nurcie, nawet jeśli ceną ma być rezygnacja z pryncypiów.

   Poranne posiedzenie klubu parla­mentarnego PiS przed niedawnym głosowaniem w sprawie projektu anty­aborcyjnego autorstwa Ordo Iuris. Jaro­sław Kaczyński domaga się odrzucenia dokumentu, zalecając posłom dyscypli­nę moralną. Czyli nie ma przymusu, ale kto się sprzeciwi, może się spodziewać kłopotów. Prezes tłumaczy, że za projek­tem stoją osoby wrogo nastawione do PiS. Poza tym - ciągnie - zaostrzenie prawa ostatecznie może doprowadzić do jego liberalizacji, w myśl zasady wahadła.

   Podczas dyskusji głos zabiera posłan­ka Anna Sobecka, była spikerka Radia Maryja. Nie podoba jej się zarządze­nie naczelnika. - Takie głosowanie bo­żego błogosławieństwa mieć nie będzie - przestrzega.

   W sprawach ideologicznych Antoni Macierewicz do tej pory mówił z Sobecką jednym głosem, ale tym razem twardo staje po stronie prezesa. Apeluje, by po­słowie nie dali się podzielić, bo nieprzy­jaciele tylko na to czekają. A w Telewizji Trwam podczas cyklicznego felietonu „Głos Polski” argumentuje: - Cała wie­dza polityczna mówiła nam, że podnie­sienie ręki za tą ustawą jest działaniem przeciwko życiu. Bo jest działaniem, któ­re rozpęta takie emocje, jakich zatrzy­mać nie będzie można. A ludzie wplątani w tę emocję, zwłaszcza kobiety - nie będą zdolne się przez długie lata wyplątać z po­siewu nienawiści, jakim zostały zatrute.

   Poseł PiS: - W sprawie projektu Ordo Iuris była narada na Nowogrodzkiej. Ja­rosław kazał wszystkim współpracowni­kom iść do swoich środowisk i tłumaczyć stanowisko partii. Macierewicz wykonał zadanie.

   Inny dodaje: - Oni wzajemnie trzy­mają się w szachu. Antoni jest za ważny dla elektoratu, by można było go wyrzu­cić. Z kolei przywództwo Jarosława nie­rozerwalnie wiąże się ze Smoleńskiem, czyli z punktu widzenia Macierewicza jest nie do podważenia.

ŹRÓDŁO