Ukąszenie Korwinem

Widzi wroga w żydowskich socjalistach, szuka usprawiedliwienia dla pedofilii, a kiedyś ledwo uszedł z życiem po ciosie nożem. Janusz Korwin-Mikke to jedna z najbardziej mrocznych postaci III RP.

MICHAŁ KRZYMOWSKI

- Żydokomuna, czyli kto?

- Judeosoc, tak właściwie po­winienem dziś powiedzieć. Żydowscy so­cjaliści, nasz najgroźniejszy wróg - unosi się Janusz Korwin-Mikke, który jesz­cze kilka minut wcześniej przekonywał mnie, że nie ma nic wspólnego z anty­semityzmem, a jego stosunek do Żydów jest taki sam jak do blondynów czy mań­kutów. - Są zdolni i inteligentni, najbar­dziej niebezpieczna formacja socjalistów.

- Kogo ma pan na myśli? Konkretnie.

- Adama Michnika przykładowo. TVN, „Gazeta Wyborcza” to są te siedliska. Da­rzą mnie szczerą nienawiścią, zresztą z wzajemnością.

Rana kłuta nadbrzusza

Nie we wszystkich sprawach Korwin-Mikke jest równie rozmowny. Do dwóch tajem­niczych historii z przeszłości, które ciągną się za nim do dziś, nie chce wracać w ogóle.

Pierwsza z nich wydarzyła się 13 lat temu. Pewnego zimowego popołudnia broczący krwią Korwin-Mikke trafił do szpitala na warszawskiej Pradze. Lekarze stwierdzili „ranę kłutą nadbrzusza”. Jego stan był na tyle poważny, że potrzebna była operacja, a biegły medycyny sądo­wej ocenił, że obrażenia „realnie zagraża­ły życiu poszkodowanego”.

Sprawę z urzędu podjęła prokuratura, ale Korwin-Mikke ku zaskoczeniu śled­czych - odmówił współpracy i zażądał zakończenia postępowania. Zeznawać nie chciała też jego córka Korynna, któ­ra przywiozła rannego ojca do szpitala. W uzasadnieniu umorzenia śledztwa, do którego dotarliśmy, napisano: „Marek Z. pełniący w dniu zdarzenia dyżur lekarza chirurga Izby Przyjęć Szpitala Praskie­go zeznał, że pokrzywdzony po przyję­ciu do szpitala oświadczył, że sam sobie zadał ranę nożem w wyniku nieszczę­śliwego wypadku”. Sprawą natychmiast zainteresowały się media, zaczęły krążyć rozmaite hipotezy. „Trybuna” napisała, że Korwina dźgnął znajomy córki zajmujący się handlem narkotykami, ktoś inny po­dał, że polityk został napadnięty na ulicy.

- To, co się stało, nie miało nic wspól­nego ani z narkotykami, ani z porachun­kami, o których pisały media - zapewnia Korwin.

- Jest jeszcze wersja lekarza ze szpita­la na Pradze. Zgodnie z nią zaraz po wy­padku miał pan powiedzieć, że sam się ranił nożem - przypominam.

- Nonsens. Lekarz musiał coś prze­kręcić. Prosiłem go, żeby w ogóle nie zeznawał w tej sprawie.

- To co się w takim razie wydarzyło naprawdę?

- Nie powiem. Prywatna sprawa.

Bartosz Józwiak, były współpracow­nik Korwina, który dziś działa w Ru­chu Narodowym, wspomina: - W partii mówiło się, że Korwin posprzeczał się z biologiczną matką Korynny i że to ona go raniła.

Druga z tych historii pochodzi z po­czątku lat 90. Dotyczy kontrowersyjne­go biznesmena Mariusza Świtalskiego, który za komuny przesiedział trzy lata w więzieniu za włamania i kradzieże, a po 1989 r. dorobił się na handlu ciucha­mi, spirytusem i komputerami. Korwin, jak mówią byli działacze jego Unii Polity­ki Realnej, na początku lat 90. przyciąg­nął do siebie Świtalskiego i wdał się z nim w niejasne kontakty. Świtalski miał prze­kazywać sowite datki na partię, a - we­dług części moich rozmówców - także na samego lidera.

Korwin-Mikke pamięta Świtalskiego, ale mówi o nim niechętnie.

- Poznałem go na spotkaniu - przyzna­je. - Czekał w sześćdziesięcioosobowej kolejce po mój podpis. Bardzo miły i roz­sądny człowiek.

- Był waszym donatorem?

- Tak.

- Dużo wpłacał?

- Nie mam zamiaru się na ten temat rozwodzić.

- Pana współpracownicy twierdzą, że pomógł panu spłacić dom. - Willa, w któ­rej mieszka Korwin-Mikke, jest słynna w całym podwarszawskim Józefowie. To perełka. Okazały świdermajer w kolorze zielono-brązowym, niewiele takich prze­trwało. - To prawda?

- Nie - ucina Korwin. Zweryfikować tego jednak nie sposób, bo na początku lat 90. nie było obowiązku wypełniania oświadczeń majątkowych ani rejestrów korzyści. Źródła utrzymania polityków mogły być więc najróżniejsze.

Polityczna firma rodzinna

Żeby umówić się z Januszem Korwin-Mikke, należy zadzwonić do jego syna Jacka, który pełni przy ojcu funkcję sekre­tarza. Pan Jacek, wyjaśnia jeden z moich 16 rozmówców, jest jednym z sześciorga dzieci mistrza. To niebieski ptak, który nie mógł sobie znaleźć miejsca w życiu. Studiował, próbował swoich sił w tele­wizji (przed laty wystąpił w „Barze”, re­ality show Polsatu), aż w końcu z braku lepszych pomysłów najął się u taty jako asystent i kierowca w jednym.

Kongres Nowej Prawicy, obec­na partia Korwina, jest firmą rodzinną z założenia. Córka i dwie synowe pod­czas kampanii europarlamentarnej fi­gurowały na listach wyborczych jako zapchajdziury. Inny z synów przez lata był łamaczem w „Najwyższym Czasie”, prasowym organie partii. - W pewnym momencie doszło do tego, że pod opie­ką rodziny znalazły się nawet partyjne serwery. Korwin nie ufa nikomu obce­mu, ugrupowanie to dla niego prywatny folwark - twierdzi Józwiak.

Z całego klanu najważniejsza jest jed­nak żona Małgorzata, która odpowiada za finanse przedsiębiorstwa i pilnuje ter­minów. Nie jest to łatwe, bo Korwin pi­sze kilkadziesiąt felietonów miesięcznie.

- Żona jest mózgiem całego interesu, bez niej wszystko by się rozpadło. Do polity­ki się nie wtrąca, ale potrafi wy łagodzi ć zachowanie męża. Jak? Korwin nie chciał kiedyś podać ręki jednemu z kolegów, ale pani Małgosia mu nagadała i w końcu się przywitał. Z obrzydzeniem, ale jednak - opowiada Józwiak.

Zgodnie z umową stawiam się w głów­nej siedzibie Kongresu Nowej Prawicy. Biuro musi być jeszcze w powijakach, bo nie ma w nim mebli. Cały wystrój sta­nowią zdjęcia trzech klasyków liberalnej ekonomii - Miltona Friedmana, Friedri­cha Hayeka i Ludwiga von Misesa - i jed­no biurko, za którym siedzi jakiś student. Korwina seniora nie ma. Pan Jacek, do którego udaje mi się dodzwonić, infor­muje mnie, że „prezes szlaja się jeszcze po mieście”.

Po półgodzinie JKM wreszcie się zja­wia. Zaprasza mnie do swojego gabinetu, 'fu dla odmiany wisi portret gospodarza. Jego Królewska Mość - tak o Korwinie mówi część jego wyznawców - na głowie ma koronę, a w ręku trzyma berło.

Rozbudzanie kobiecości

Człowiek, który spogląda na mnie z obra­zu, od 25 lat jest stałym punktem życia publicznego. Startował we wszystkich możliwych wyborach i za każdym razem przegrywał, przez co wszyscy zdążyli się do niego przyzwyczaić. Przyjęło się, że to nieszkodliwy dziwak. Głupoty, które wygadywał, wpuszczano jednym uchem i wypuszczano drugim. Ktoś nawet kie­dyś o nim powiedział: - To taki kochany wariat.

Tyle że za berłem i koroną tego waria­ta zawsze krył się zestaw bardzo konkret­nych poglądów. I to na wszystkie tematy, bo doktryna Korwin-Mikkego to mydło i powidło. Jest w niej miejsce na politykę zagraniczną, ekonomię, relacje damsko-męskie i higienę osobistą. Część tych po­glądów może bawić, a część jest hucpą. Ale są i takie, których trudno nie nazwać odrażającymi.

Z przemyśleń Korwina o pedofilii: „Wo­lałbym, by moja córka trafiła w łapy pedo­fila (pedofila - nie gwałciciela!), który po pupie poklepie, biuścik pomaca, może po- pieści i pocałuje - niż poszła na taką lekcję [wychowania seksualnego - przyp. red.]. Bo po zetknięciu z pedofilem pozostanie cenne uczucie wstydu i napięcie erotycz­ne (...). Z tą pedofilią mocno się przesa­dza. Pedofilem miłośnikiem ośmioletnich panienek był np. Ludwik Carroll (ten od „Alicji w Krainie Czarów”); nie tylko są­siadki, ale i panie z towarzystwa na ogół bez obaw posyłały dziewczynki do jego domu, uważając, że dotykanie przez mężczyznę (byle, oczywiście, bez nadmiernego natrę­ctwa) raczej rozbudza kobiecość i pomaga, niż szkodzi”.

O kobietach: „Nie powinny mieć pra­wa głosu”, „Są mniej inteligentne od mężczyzn”.

O gwałceniu: „Kobietę zawsze się troszkę gwałci ”, „Wśród prawników są spory, czy zgwałcenie żony jest karalne”.

O kompleksie Edypa: „Radziłbym sta­ranne... mycie się! (...) Dla mężczyzny - nawet chłopca - zapach innego mężczy­zny jest nienawistny i wyzwala agresję”.

O aneksji Krymu przez Rosję: „To było całkowicie naturalne”.

O Rosji: „Moja partia widzi w niej silną przeciwwagę dla Unii Europejskiej”.

O homoseksualizmie: „Ma dwa za­sadnicze źródła: obawa przed kobietami wywołana słabą pozycją ojca w rodzinie oraz zwykłe uwiedzenie przez pederastę w momencie, gdy bodźce skoncentrują się na niewłaściwym z punktu widzenia biologicznego i społecznego - obiekcie”.

O paraolimpiadach: „Równie dobrze można by organizować zawody w szachy dla debili lub turnieje brydżowe dla ludzi z zespołem Downa (...). W telewizji powin­niśmy oglądać ludzi zdrowych, pięknych, silnych, uczciwych, mądrych - a nie zbo­czeńców, morderców, słabeuszy, nieudacz­ników, kiepskich, idiotów i inwalidów”.

Maestro ceni tylko prezesa

Podczas rozmowy Korwin jest nie w hu­morze, większość pytań go drażni. Negocjacje dotyczące wyboru frakcji w europarlamencie się toczą, ale są pouf­ne, więc nie ma o czym mówić. O rodzi­nie Korwin nie rozmawia, o pieniądzach - też nie. Raz, że nie chce, a dwa, że na­wet nie wie, ile zarabia.

Temat śmierci ks. Jerzego Popiełusz­ki, którą Korwin-Mikke nazwał nie­dawno „wypadkiem przy pracy”, też wywołuje jego irytację. - Nic oryginal­nego nie powiedziałem - denerwuje się JKM. - Z perspektywy gen. Jaruzelskie­go był to wypadek przy pracy. Gdzie drwa rąbią, tam wióry lecą. To, że przy tak licz­nej Solidarności zginęło tylko tyle ludzi, jest godne podziwu.

Na pytania o „Vademecum ojca” - po­radnik dla mężczyzn, z którego pochodzą jego rozważania o homoseksualizmie, gwałceniu żony i kompleksie Edypa - Korwin-Mikke obrusza się najbardziej. Mówi, że to zbiór banałów. Nie? Jak to nie? Panie, gdzie my jesteśmy! Przecież to badania naukowe sprzed 50 lat. Wy, dziennikarze, jesteście ciemnota, ele­mentarnych faktów nie znacie.

Poza tematem żydowskim ożywi się jeszcze tylko raz. Przy okazji pytania o Ja­rosława Kaczyńskiego. Jak twierdzi, prezes PiS jest wybitnym taktykiem i po wyborach parlamentarnych można by zrobić z nim koalicję. Półtora roku temu nawet odbył z nim polityczne spodlanie. W jakiej spra­wie? Tajemnica. Jego współpracownicy, których proszę o szczegóły, też nic nie wie­dzą, ale zdziwieni nie są. Przecież maestro - mówi o Korwinie jeden z nich - poparł Kaczyńskiego przed drugą turą wyborów prezydenckich w 2010 r.

- Ceni pan Kaczyńskiego wyżej niż Do­nalda Tuska? - upewniam się.

 - Tusk to dla mnie nie jest polityk. Czy on w ogóle czymś rządzi?

Dziadek i psychofani

W Internecie dwa miesiące temu poja­wił się taki film: Korwin, ubrany w czarny płaszcz i kaszkiet, stoi na czele uliczne­go wiecu. Gdy ktoś podstawia mu segwaya, dosiada pojazdu i ku uciesze tłumu mężczyzn odbywa pokazową rundę. Kil­ka kroków' za nim podąża ktoś w rodza­ju giermka, nadworny fotograf owinięty we flagę Kongresu Nowej Prawicy. Całość robi osobliwe wrażenie: 72-letni dziadek, a w tle partyjne sztandary i tłum młodych psychofanów. Trochę jak na słynnym obra­zie przedstawiającym Włodzimierza Leni­na, który przy czerwonej fladze przemawia do bolszewików.

Działacz KNP, prywatnie ustatkowa­ny 36-latek, spełniony mąż i ojciec, który pokazał mi ten film, przyznaje: - Korwinizm to ukąszenie, taki odwrócony bolszewizm. Jesteśmy jak sekta, a JKM to nasz gum. My wszyscy z niego.

Na razie tych ukąszonych jest wciąż niewielu, ale Korwin liczy, że dzięki wej­ściu do europarlamentu zacznie trafiać do kolejnych grup wyborców. - Jeśli tak się stanie, to będzie kłopot - przyznaje prof. Aleksander Smolar, który w latach 70. zetknął się z JKM osobiście. - Jego wi­zja świata zawiera w sobie takie elementy, jak społeczny darwinizm czy dehumanizowanie człowieka, i przy większym poparciu może stać się groźna.

ŹRÓDŁO